တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သားဘ၀မွာ ပထမႏွစ္မွာတင္ အေဆာင္သံုးေဆာင္ေၿပာင္းခဲ့ရပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အေဆာင္ရွင္ေတြနဲ့ မတည့္လို့ပါပဲ။ ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာေတာ့ အေဆာင္ေနဖို့မၾကိဳးစားေတာ့ပဲ လံုးခ်င္းအိမ္ေလးတလံုးငွားေနဖို့ဆံုးၿဖတ္ၿပီး အိမ္အရွာထြက္ရင္းက လံုးခ်င္းတိုက္ေလးတလံုးငွားၿဖစ္သြားေရာဆိုပါေတာ့။ ငွားၿဖစ္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ သာမန္ထက္ထူးၿခားတာေလးတခုေတာ့ ၾကံဳလိုက္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ့ တခ်ိဳ့ေသာ အိမ္ရွင္ေတြလို ဒီအိမ္က စီးပြားတက္တယ္၊ လာဘ္ေကာင္းတယ္ အစရွိတဲ့ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ၿပီး ေၿပာတတ္ၾကတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြရဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကို ခ်ီးမြမ္းေထာပနာသံမ်ိဳးမၾကားရပဲ " ဒီအိမ္မွာ အေစာင့္အေရွာက္ရွိတယ္။ မဟုတ္တာ မေကာင္းတာ လုပ္တာကိုမေၿပာနဲ့.. ေပါက္တတ္ကရေတြ ေၿပာဆိုလို့ေတာင္ မရဘူးေနာ္ " လို့ အိမ္ရွင္အိမ္ငွား စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ခင္မွာ အေသအခ်ာ မွာလိုက္ၿခင္းပါပဲ။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ အကိုၿဖစ္သူက ဒီအိမ္ေလးအေၾကာင္းကို တစြန္းတစေၿပာသြားတာေလးကလည္း အားရစရာပါ။
" မင္းတို့ခုငွားလိုက္တဲ့ အိမ္က အရင္တုန္းက မိန္းကေလးအေဆာင္ကြ၊ တရက္ေတာ့ အေဆာင္က ေကာင္မေလးေတြ အားလံုး ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို့ထဲက တေယာက္ကေတာ့ ေနမေကာင္းလို့လား ဘာလို့လဲမသိပါဘူး မလိုက္သြားပဲ က်န္ေနခဲ့ေရာ...။ သူ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုး အၿပင္ထြက္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အိမ္ထဲကေန ေအာ္ဟစ္ၿပီး ထြက္ေၿပးလာတာကို ငါတို့ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ့လိုက္ၾကတယ္။
ၿဖစ္ပံုက သူတေယာက္တည္း အိမ္မွာက်န္ေနခဲ့တုန္း ၀တ္ၿဖဴစင္ၾကယ္၀တ္ထားတဲ့ အဖိုးၾကီးတေယာက္ သူ့ေရွ့တည့္တည့္မွာ ရုတ္တရက္ေပၚလာတာကို ၿမင္လိုက္ရလို့ ေၾကာင္အားလန့္အားနဲ့ အိမ္ထဲကေန ေၿပးထြက္လာတာတဲ့ကြ.....။ အိမ္ၿပင္ေရာက္ေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္နဲ့ ဂေယာင္ဂတမ္းေတြ ေၿပာၿပီးေအာ္ဟစ္ေနလို့ ပတ္၀န္းက်င္က ေခၚထားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေန့မနက္မိုးလင္းေတာ့ အဲ့ေကာင္မေလး ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ေနၿပီ...။ ေက်ာင္းေတာင္မွ ၿပီးေအာင္ဆက္မတက္လိုက္ရပဲ သူ့အိမ္က ၿပန္လာေခၚသြားရတယ္တဲ့။ ေနာက္ေလးငါးေၿခာက္လေလာက္ရွိမွ ပံုမွန္အတိုင္းၿပန္ၿဖစ္သြားၿပီး ေက်ာင္းၿပန္တက္ႏိုင္တာ မင္းတို့လည္း အဲ့ဒီအိမ္မွာေနမယ္ဆိုရင္ အေနအထိုင္ေတာ့ ဆင္ၿခင္ေနာ္" တဲ့။ " ေၾသာ္... ဟုတ္ကဲ့ " လို့ပဲ သူ့စကားကို တံု့ၿပန္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အမွဳမဲ့အမွတ္မဲ့ ထားလိုက္ပါတယ္။
ကုိယ့္စိတ္တိုင္းက်ေနလို့ရေအာင္ဆိုၿပီး ငွားၿဖစ္လိုက္တဲ့ဒီအိမ္ေလးမွာ ဒုတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား က်ြန္ေတာ္တို့သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ရယ္၊ က်ြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ့ ညီ၀မ္းကြဲနဲ့ သူ့အေပါင္းအသင္းသံုးေယာက္ရယ္ စုစုေပါင္းရွစ္ေယာက္တိတိ ေနၿဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ေလးကခပ္ေသးေသးဆိုေပမယ့္ ၿခံ၀င္းကေတာ့ အေတာ္ေလး က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရွိေတာ့ အားကစားေလ့က်င့္ခန္းေတြဘာေတြ လုပ္ရတာလည္း အဆင္ေၿပသလို က်ြန္ေတာ္တို့အိမ္နဲ့ မလွမ္းကမ္းမွာလည္း ေက်ာင္းသူေတြသီးသန့္ေနတဲ့ အေဆာင္ေတြကလည္းရွိၿပန္ေတာ့ ေနရထိုင္ရတာ အေတာ္ေလး စိုစိုေၿပေၿပရွိတယ္ ဆိုပါစို့။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ပဲ အၿပင္မွာငွားေနၿခင္းရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္အၿဖစ္နဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းေတာ္သားေလးေယာက္က ညဆိုရင္ ယမကာေလးမွီ၀ဲသံုးေဆာင္ၿပီးမွ ၿပန္လာတတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ၿပန္ေရာက္တာနဲ့ အိပ္ယာေပၚဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး အိပ္လိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းကို စေရာက္ခါစမို့ အေပါင္းအသင္းလည္း သိပ္မရွိေသးလို့ထင္ပါရဲ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားတာလာတာမ်ိဳးသိပ္မေတြ့ရပဲ အိမ္မွာပဲေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ အၾကီးေလးေယာက္က အၿပင္ဆိုင္ေတြမွာပဲ ဝမ္းေရးကို ေၿဖရွင္းတတ္ၾကေပမယ့္ သူတို့ကေတာ့ အေဆာင္မွာပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္စားၾကတယ္ေလ။ က်ြန္ေတာ္တို့ခ်ာရာဏသီေရွြၿပည္ၾကီးရဲ့ လ်ွပ္စစ္မီးဆိုတာက အမ်ားသိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ (၂)ခ်က္တီးေလာက္မွပဲ မီးအားကေကာင္းတတ္တာဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးခ်က္မွ ထမင္းေကာင္းေကာင္းရတယ္ဆိုၿပီး သူတို့ေတြခမ်ာ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွ ဒုကၡခံ၊ အိပ္ပ်က္ခံၿပီး အလွည့္က်စနစ္နဲ့ ထမင္းထခ်က္ၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ့ သူတို့ေလးေယာက္ ထမင္းဟင္းထခ်က္ၾကတာ ပထမလမွာေတာ့ ဘာအသံဗလံမွမၾကားရပဲ ပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ။
တရက္ေတာ့ဖိုးေက်ာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးအလွည့္ေရာက္လာတယ္။ သူထမင္းထခ်က္ေနတုန္း မီးဖိုခန္းတံခါးကို လာေခါက္ပါေလေရာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ အခ်ိန္မေတာ္ၾကီးတေယာက္တည္း ရွိေနတုန္းမွာ တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရေတာ့ ေတာ္တန္ရံုသတၱိေကာင္းပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အနည္းနဲ့အမ်ားေတာ့ လန့္သြားမွာပဲမဟုတ္လား။ တခါလည္းမဟုတ္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ သံုးေလးေခါက္ေလာက္ တံခါးလာေခါက္ေနေတာ့ သူလည္း အိပ္ေနတဲ့လူေတြအကုန္လံုးကို လာႏွိဳးပါေလေရာ။ အိမ္ကို ဓါးၿပမ်ားလာတိုက္သလားဆိုၿပီး ထၾကည့္ၾကေတာ့လည္း ဘာမွမေတြ့ရပါဘူး။ ထၾကည့္ၾကတဲ့အထဲမွာ က်ြန္ေတာ္ေတာ့မပါလိုက္ပါဘူး။ အမူးလြန္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနလို့ မနက္က်မွ သူတို့ၿပန္ေၿပာလို့ သိရတာ။
ေနာက္ေလးရက္ေၿမာက္ေန့မွာေတာ့ ေမာင္ေကာင္းအလွည့္ေရာက္လာၿပန္ပါတယ္။ သူ့ကိုလည္း ဖိုးေက်ာ္တုန္းကလိုပဲ တံခါးလာေခါက္ၿပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ့ပဲ ထမင္းခ်က္ရင္ ႏွစ္ေယာက္တြဲစနစ္နဲ့ ခ်က္တဲ့အေၿခအေနကို ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ ဖိုးေက်ာ္နဲ့ ေဇယ်က တတြဲ၊ ေမာင္ေကာင္းနဲ့ ေနာက္တေယာက္က တတြဲဆိုၿပီး သူတို့အခ်င္းခ်င္း စားေတာ္ကဲ အခ်ိန္ဇယားနဲ့ ခ်က္ၾကတာပါ။ ေမာင္ေကာင္းတို့အတြဲ အလွည့္က်ရင္ ဘာမွမထူးၿခားေပမယ့္ ဖိုးေက်ာ္တို့အတြဲအလွည့္က်ပေဟ့ဆိုရင္ ၿပႆနာက ဝင္လာၿပီ။ ဖိုးေက်ာ္တို့အတြဲထမင္းခ်က္တဲ့အခ်ိန္မွာ အရိပ္မည္းမည္းတခုက မတ္တပ္ရပ္ေနတာကို ဆန္ေဆးေနတဲ့ ဖိုးေက်ာ္က မၿမင္ပဲ ေဇယ်က အရင္ဆံုးစၿမင္ပါတယ္။
ေဇယ်က " ဖိုးေက်ာ္ ... မင္းနားမွာ ဘာၾကီးလဲ " ဆိုၿပီးေမးေတာ့ ဖိုးေက်ာ္ေဆးလက္စ ဆန္ေတြထည့္ထားတဲ့ အိုးကိုပစ္ခ်ၿပီး ေဇယ်နားကို ေၿပးလာေတာ့တာပါပဲ။ ေဇယ်ခမ်ာလည္း ေၾကာက္လန့္ၿပီးဖိုးေက်ာ္နဲ့အတူတူ
ေအာ္ဟစ္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့လူေတြကို လိုက္ႏွိဳးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ့။ ဒီတေခါက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း ႏိုးပါတယ္။ သူတို့ကို ေဖ်ာင့္ဖ်ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ၿပန္အိပ္ၾကပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ပထမႏွစ္ေကာင္ေလးေတြက က်ြန္ေတာ္တို့ကို အေဆာင္ေၿပာင္းေနဖို့ လာေၿပာၾကပါေလေရာ။ ဘယ္လိုမွကို ေခ်ာ့ေၿပာလည္းမရ၊ ညွိလို့လည္းမရေတာ့ဘူး။ သူတို့ေလးေယာက္မရွိေတာ့ရင္ က်ြန္ေတာ္တို့ ေလးေယာက္တည္းနဲ့ အိမ္လခေပးရမယ္ဆိုလည္း တြက္ေခ်မကိုက္ေတာ့တာမို့ သူတို့ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ စည္းရံုးေရးဆင္းေပမယ့္ မရေရးခ် မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ " မင္းတို့ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားလို့ေနမွာပါကြ " ဆိုၿပီး ဘာဘာညာညာေတြကို အၾကာၾကီးဝိုင္းေၿပာၾကေပမယ့္ သူတို့ ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းတည္းေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ စည္းရံုးေရးကို လက္ေၿမွာက္အရွံဳးေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ ေရစက္က ဘယ္သူမွမဖြင့္ပါပဲနဲ့ သေဘာေကာင္းလြန္စြာနဲ့ အလိုလိုေနရင္းနဲ့ ခဏခဏ သူ့အလိုလို ပြင့္ၿပီးေမာင္းေနတတ္တဲ့ အခ်က္ပါ။
တခါတေလဆိုရင္ ေန့ခင္းေန့လည္ပိုင္းေတြမွာလည္း ေရစက္က ေအာ္တိုငုတ္တုတ္ ထလည္ရင္ လည္ေနတတ္ပါေသးတယ္။ ဘယ္သူတဦးတေယာက္မွ မဖြင့္ပဲနဲ့ မီးမပ်က္မခ်င္းလည္ေနလိုက္တာမ်ား တခါတုန္းကဆိုရင္ ေရေတြ ၿခံထဲအထိေတာင္ ေရာက္ေနတာကို ၾကံဳခဲ့ဖူးပါရဲ့။ အဲ့လို ခဏခဏၾကံဳရလြန္းအားၾကီးလို့ ေရစက္ခလုတ္နားမွာေတာင္ "အိပ္ခါနီးေရစက္ပိတ္ရန္" လို့ စာေရးၿပီး ကပ္ထားရတယ္ဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုး သတိထားၿပီး ခလုပ္ကိုပိတ္ၾကေပမယ့္ မနက္မိုးလင္းလာရင္ ေရစက္ကို ဖြင့္လ်က္သားနဲ့ ေတြ့ရတတ္ပါတယ္။ အိမ္မေၿပာင္းဖို့ ဆြယ္တရားေဟာေနတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ကို ဘာမွဆက္မေၿပာႏိုင္ေတာ့ေအာင္ သူတို့ေလးေယာက္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပံုကေတာ့ "အကိုတို႔ေျပာသလို သရဲမေျခာက္ဘူးပဲ ထားပါေတာ႔၊ ဒါဆိုရင္ အကိုတို႔ ေရစက္ၾကီးအလိုလို ပြင္႔မလာေစရဘူးလို႔ အာမခံႏိုင္မလား..?? အစ္ကိုတို့ အဲ့ဒီတခ်က္ကို အာမခံႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို့ေလးေယာက္ ဒီအိမ္မွာ အကိုတို့နဲ့အတူတူဆက္ေနမယ္" တဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ခက္ကုန္ေတာ့တာ။ ညွိႏွိဳင္းလို့ ဘယ္နည္းမွမရေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ သူတို့ေလးေယာက္လည္း က်ြန္ေတာ္တို့အိမ္ကေန တၿခားအေဆာင္တခုကို ေၿပာင္းသြားၾကပါေတာ့တယ္။
သူတို့ေၿပာင္းသြားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ က်န္ရစ္သူက်ြန္ေတာ္တို့ေလးေယာက္အလွည့္ကို ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ိဳ့။ တေန့ေတာ့ က်ြန္ေတာ္နဲ့ က်ြန္ေတာ္သူ့ငယ္ခ်င္းတေယာက္ ညဆယ့္တစ္နာရီထိုးေလာက္မွ အေဆာင္ကို ၿပန္လာၾကတယ္။
က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ၿပန္မေရာက္ေသးပဲ ဘယ္အေဆာင္ေရွ့မွာသြားၿပီး မူးမူးနဲ့ ဂစ္တာတီးေနၾကတယ္မသိဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ ၿခံေရွ့ေရာက္လို့ ၿခံတံခါးေသာ့ကိုဖြင့္ေနတုန္းမွာ အိမ္ေနာက္ကို လူရိပ္ႏွစ္ခုေၿပးဝင္သြားတာကို က်ြန္ေတာ္ေရာ၊ က်ြန္ေတာ္နဲ့အတူတူၿပန္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ ၿမင္လိုက္ၾကရတယ္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆိုၿပီး အထိတ္တလန့္နဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ဆိုင္ကယ္ေတြေတာင္ ၿခံထဲမသြင္းပဲ ခ်က္ခ်င္းကို အဲ့ဒီအရိပ္ႏွစ္ခုေၿပးဝင္သြားရာေနာက္ကို အတင္းေၿပးလိုက္သြားၾကေရာ။ ခဏခဏရန္ၿဖစ္တတ္လြန္းတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ေလးေယာက္မွာ ေဘးကင္းရန္ကာအေနနဲ့ သံတုတ္ေတြကို လက္လွမ္းမီရာေနရာမွာ ထားတတ္တဲ့ အက်င့္ကရွိေနေတာ့ ထားေနက်ေနရာက သံတုတ္ေတြကပ်ာကယာဆြဲၿပီး လိုက္သြားၾကတာ အိမ္ေနာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ မေတြ့ရဘူး။
က်ြန္ေတာ္တို့ၿခံဝင္းထဲမွာက ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ပုန္းစရာ၊ ခိုစရာေနရာလည္း သိပ္မရွိပဲနဲ့ ခုလိုၿဖစ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မထူးဆန္းေပဘူးလားဗ်ာ။ ဒါနဲ့ပဲ က်ြန္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿခံဝကိုၿပန္ထြက္၊ ဆိုင္ကယ္ေတြလည္း ၿခံထဲကို မသြင္းေတာ့ပဲ အၿပင္ကို ၿပန္ထြက္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ မွန္ရာကို မရွက္စတမ္းဝန္ခံရရင္ေတာ့ ေၾကာက္လို့ပါ။ အဲ့ဒီညက က်ြန္ေတာ္တို့ႏွစ္ေယာက္ သူမ်ားအေဆာင္မွာပဲ သြားအိပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ကိုၿပန္လာၿပီး အိပ္ၾကေပမယ့္ သူတိ့ုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွ မၿဖစ္လိုက္ၾကပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အဲ့လိုပဲ ဟိုနားသည္နားကေန အရိပ္အေယာင္ၿပတာမ်ိဳး၊ အသံဗလံေပးတာမ်ိဳးနဲ့ ေၿခာက္တာလွန့္တာကို ခံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးၿခားၿခား အရမ္းၾကီး ေၾကာက္လန့္ရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။ စာသင္ႏွစ္ဝက္ေလးလၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေလးေယာက္တည္းနဲ့ အဲ့ဒီအိမ္ငွားခကို ေပးေနရတာ ဘ႑ာေရးအၾကပ္အတည္းၿဖစ္လာတာကတေၾကာင္း၊ အုပ္ထိန္းမယ့္သူမရွိတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့တေတြ မၾကာမၾကာ ရန္ပြဲေတြႏြဲွရတာမ်ားလာတာကလည္း တေၾကာင္း၊ အိမ္လံုးခ်င္းငွားေနတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ဆီကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုနဲ့ လာလာၿပီးႏွိပ္စက္တဲ့ ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ၾကေတာ့တာလည္းတေၾကာင္း အဲ့လိုအေၾကာင္းသံုးပါးေၾကာင့္ ေနာက္ႏွစ္ဝက္မွာ အိမ္ၿပန္အပ္မယ္လို့ တိုင္ပင္ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။
က်ြန္ေတာ္တို့ေလးေယာက္သား အိမ္ၿပန္အပ္ဖို့ စီစဥ္ေနတုန္းမွာ ကံဆိုးခ်င္တဲ့ ေမာင္ရွင္တအုပ္စုေပၚလာပါေရာ။ က်ြန္ေတာ္တို့နဲ့ေမဂ်ာတူသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အေဆာင္လံုးခ်င္းငွားေနခ်င္လို့ ရွိရင္လက္တို့စမ္းပါလို့ ေၿပာထားတာကို သြားသတိရေတာ့ က်ြန္ေတာ့္တို့လည္းသူ့ကို က်ြန္ေတာ္တို့ေနေနတ့ဲအိမ္ကို ဆက္ငွားခ်င္ ငွားလို့ ေၿပာလိုက္တယ္။ အိမ္နဲ့ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေၿခာက္အလွန့္ရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ေၿပာၿဖစ္လိုက္ပါေသး။ သူကလည္း ကိစၥမရွိဘူး ရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ဝက္မွာ အဲ့ဒီအိမ္ကို သူဆက္ငွားလိုက္ပါတယ္။
ပထမတစ္လမွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူတို့လူစုထဲက တေယာက္ကို ေၿခာက္တယ္လို့ ၾကားရပါတယ္။
ဘယ္လိုဘယ္ပံုေၿခာက္တယ္ဆိုတာေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း အေသအခ်ာမသိပါ။ သရဲေၿခာက္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေၿပာတာကိုလည္း က်န္တဲ့လူေတြက သိပ္ၿပီးအေရးလုပ္ပံုမရပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ေနတုန္းကထက္ သူတို့က အင္အားေတာင့္ေတာ့လည္း သိပ္မေၾကာက္ၾကတာလည္း ၿဖစ္မွာေပါ့ေလ။ တညမွာေတာ့ သူတို့ေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္က အဲ့ဒီအိမ္ရဲ့ဧည့္ခန္းမွာ အရက္ထိုင္ေသာက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနတယ္တဲ့။ ေသာက္ရင္းနဲ့ ည (၁၀) နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္လာေတာ့ အရွိန္ေလးကလည္း ေကာင္းလာေရာဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီမွာ အရက္ေသာက္ေနရင္းနဲ့ ေပါက္တတ္ကရေတြေလွ်ာက္ေၿပာမိလာၾကေတာ့တာပဲ။
" ဒီအေဆာင္က သရဲေျခာက္တယ္ေျပာတယ္၊ တို႔ကိုၾကေတာ႔ ဘာမွလည္း မေျခာက္ဘူး။ ရွိရင္ထြက္ခဲ႔ အရိုးေက်ြးမယ္" ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို့စားၿပီးသား ၾကက္ရိုးကို အိမ္ေပါက္ဝဘက္ကို လွမ္းပစ္လိုက္တယ္တဲ့ ခင္ဗ်။ သူတို့စကားဆက္ေၿပာေနၾကတုန္းမွာပဲ ခဏေလာက္ေနေတာ့ ထမီရင္လ်ားနဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ သူတို့အိမ္ေပါက္ဝမွာ သူတို့ကို ေက်ာခို္င္းျပီး မတ္တပ္ရပ္ျပပါတယ္။ သူတို႔ စိတ္ထဲဇေဝဇေဝနဲ့ အရက္မူးေနလို့ ထင္ေရာင္ထင္မွားၿဖစ္ေလသလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ့ ေနာက္တၾကိမ္ေသခ်ာေအာင္ ထပ္စမ္းမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ထပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္ " ခုတစ္ခါ အသားပါေက်ြးမယ္လာခ႔ဲ" ဆိုျပီးေတာ့ ဖိတ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲေလ။ တကယ္လာပါတယ္။ အဟုတ္လာပါတယ္။ ခုတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ေဖးအေပါက္၀မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မတ္တပ္ရပ္ျပ ေနတာပါ။
ဟိုနွစ္ေယာက္လဲ ေၾကာက္ျပီး အခန္းထဲက တစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေျပာျပီး ေျပးၾကပါတယ္။ အခန္းထဲက တစ္ေယာက္က အခန္းျပင္ထြက္လာျပီး အေပါက္၀က မိန္းမကိုထပ္ျမင္ျပီး ထပ္ေျပးရပါတယ္။ သူတို႔ အေဆာင္တူ သူငယ္ျခင္းေတြ ရွိတဲ႔ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိ ထြက္ေျပးၾကပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာျပျပီး အေဆာင္သား ၁၀ေယာက္ေက်ာ္ဟာ အဲဒီည အေဆာင္ျပန္မအိပ္ရဲပဲ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ မနက္က်ေတာ႔ သူတို႔အေဆာင္သစ္လိုက္ရွာပါေတာ႔တယ္။ ခုထိဘယ္သူမွအဲဒီအေဆာင္ကို မငွားေတာ႔ဘူးလို႔ၾကားပါတယ္။
မယံုလို့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳၿပီး ဇာတ္လမ္းသစ္ေတြ ေပးခ်င္ရင္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲ့ဒီအိမ္ကေလးကို ငွားေနခ်င္ၾကရင္ၿဖင့္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးၿပန္ေၿပာၿပတဲ့့ ကို Wai Phyoe ကိုအိမ္လိပ္စာ ေမးၿပီး ေနၾကည့္ၾကဖို့ေတာ့ ခ်ြန္တြန္းလုပ္ပါရေစ။
ဒါမွလည္း ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းၿဖစ္ရပ္မွန္ေတြ မၿပတ္တမ္းရမွာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား။ ခုေတာ့ ေတာ္ၾကဦးစို့ရဲ့။
ဇာတ္လမ္းေၿပာၿပေပးတဲ့ ကို Wai Phyoကိုစဥ္လာမပ်က္ ေက်းဇူးတင္လ်က္
အိမ္လည္းငွားမေန၊ ၾကက္ေၾကာ္လည္း မေဝမွ်ေတာ့သူ
(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)
By သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္
