"အသက္ႀကီး-လာေလ-အအိပ္အေန-နည္းေလ"

အိပ္စက္ျခင္းသည္ လူသားမ်ား၏ မွတ္ၪာဏ္ကို စနစ္က်ေအာင္ ဖန္တီးေပး သလို၊ တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈ ကိုလည္း စည္းခ်က္ ညီေအာင္ ကူညီၿပီး၊ မွတ္ၪာဏ္လည္း ပိုေကာင္းေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ေပးသည္။ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသည္ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး အားေဆးေသာက္လိုက္ သည္ႏွင့္ တူသည္။ သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ လူသားမ်ား အသက္ႀကီး လာေလ ညည ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏႈန္းက နည္းလာေလ ျဖစ္သည္။

အရြယ္ေရာက္ ၿပီးသူ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသား (၃၀) ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ တစ္ညလွ်င္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ (၆) နာရီပင္ မျပည့္ဟု သေဘာထား စစ္တမ္း ေျဖၾကားခ်က္မ်ား အရ သိရသည္။ စစ္တမ္းကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အတြင္း ျပဳလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ႏုိင္ငံ က်န္းမာေရး စစ္တမ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အရြယ္ ေရာက္ၿပီး သူမ်ား အေနျဖင့္ တစ္ညကို (၇)နာရီ၊ (၈)နာရီခန္႔ အိပ္စက္ သင့္ေၾကာင္း အေမရိကန္ က်န္းမာေရး သိပၸံက အႀကံျပဳထားသည္။

အမ်ားျပည္သူ က်န္မာေရး က႑တြင္ အိပ္ေရး မ၀ျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ ျပႆနာ တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ ဟု အေမရိကန္ ေရာဂါ ထိန္းခ်ဳပ္ေရး ႏွင္႔ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕ ႀကီး (CDC) ၏ ၀က္ဘ္ဆိုက္တြင္ ေဖာ္ျပ ထားသည္။ အိပ္ေရး မ၀ျခင္းသည္ တစ္ကိုယ္ေရ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစ႐ံု သာမက ယာဥ္တိုက္မႈ မွသည္ အလုပ္ခြင္မွာ အမွားႀကီး ႀကီးလုပ္မိျခင္းထိ သက္ေရာက္မႈ ရွိႏုိင္သည္။

အသက္ႀကီး လာသည့္ အခါ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၏ အစသည္ ဦးေႏွာက္ ျဖစ္သည္။ လူသား၏ အိပ္စက္မႈကို ပံုမွန္ျဖစ္ ေနေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေသာ ဦးေႏွာက္လိႈင္းမ်ား အ၀င္အထြက္ စည္းခ်က္ ခ်ဳိ႕ယြင္းလာမႈသည္ ျပႆနာ အစ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အသက္ႀကီး လာသည့္ အခါ အိပ္စက္မႈ ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ကိုင္တြယ္ေသာ ဦးေႏွာက္တြင္းရွိ ဆဲလ္မ်ား ပ်က္ယြင္းလာျခင္းသည္လည္း အခ်ိန္ ၾကာၾကာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ေစသည့္ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အျခားေသာ ေလ႔လာမႈမ်ား ကလည္း ဆိုသည္။

ညည ဘာေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ အိပ္ရာထဲမွာ လူးလိုက္ လွိမ့္လိုက္ ျဖစ္ေနလဲကို သိထားျခင္းျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း လမ္းစ ေတြ႕လာႏုိင္သည္။ ေအာက္တြင္ အိပ္မေပ်ာ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္း မ်ားကို သိပၸံနည္းက် ေလ႔လာထား ခ်က္မ်ား တင္ျပပါမည္။ ထိုအရာမ်ားနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ မည္သို႔ လုပ္သင့္ေၾကာင္း စဥ္းစား ျဖစ္လာစရာ ရွိပါသည္။

၀င္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ တုန္ခါေနေသာ ဦးေႏွာက္လိႈင္းမ်ား

အသက္ႀကီးလာေလ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညက မ်ားလာေလ ျဖစ္သည္။ တစ္ညလံုး ခပ္တိမ္တိမ္ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ ႏိုးလာလိုက္နဲ႔က မ်ားလာမည္။ ဦးေႏွာက္သည္လည္း ႏွစ္ၿခိဳက္ နက္နဲစြာ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ အဆင့္တြင္ တည္ေနသည့္ အခ်ိန္က တိုသထက္ တိုလာသည္။ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ သည္ ဦးေႏွာက္ အလုပ္မ်ား အရွိန္ အက်ဆံုး အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ လိႈင္းႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္သည္ ဦးေႏွာက္လိႈင္း အေႏွးဆံုး အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေႏွာက္သည္ သက္ေသာင့္သက္သာ အရွိဆံုး အခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။

ပံုမွန္ အသက္ (၂၅) ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ဦး၏ ဦးေႏွာက္သည္ အနက္႐ိႈင္းဆံုး အိပ္စက္မႈ အတြင္းသို႔ တစ္ညလွ်င္ ေျခာက္ႀကိမ္ခန္႔ထိ သက္ဆင္းေရာက္ ရွိသည္။ တစ္ႀကိမ္ ေရာက္လွ်င္လည္း နာရီႏွင္႔ ခ်ီၿပီး ၾကာၾကာတည္ ေနသည္။ အသက္ (၇၀) အရြယ္ တစ္ေယာက္၏ ဦးေႏွာက္ကား အနက္႐ိႈင္းဆံုး အိပ္စက္မႈ အတြင္းသို႔ မိနစ္ပိုင္းခန္႔သာ ၀င္ေရာက္သည္။ တစ္ညလွ်င္ ေျခာက္ႀကိမ္ခန္႔ ထိုသို႔ မိနစ္ပိုင္းခန္႔သာ ၀င္တံု ထြက္တံု ျပဳသည္။ အလယ္အလတ္ နက္႐ိႈင္းေသာ အိပ္စက္မႈ အတြင္း၌ပင္ ၾကာၾကာ မတည္ဘဲ ဦးေႏွာက္လိႈင္ မ်ားသည္ ၀င္တံုထြက္တံု ျပဳေနသည္။ အေပၚယံ အိပ္စက္ ျခင္းေနရာတြင္သာ ဦးေႏွာက္လိႈင္း မ်ားက အခ်ိန္ၾကာၾကာ ႐ိုက္ခတ္ လႈပ္ရွားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ပင္ လူႀကီးမ်ားသည္ ညဘက္တြင္ ဆတ္ခနဲရွိ ႏိုးလာ တတ္ကာ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား အိပ္စက္သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ တစ္ခ်က္မွာ လူသားမ်ား အသက္ႀကီး လာေလ အိပ္စက္မႈ ပံုစံ ေျပာင္းလာေလ ျဖစ္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရး အတြက္ ဆိုးက်ဳိးကို ပိုျဖစ္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ထင္ရွားသည့္ တစ္ခ်က္ကို ျပရလွ်င္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ နည္းလာျခင္းသည္ မွတ္ၪာဏ္ကို ဒုကၡေပးသည္။

လူတစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ ဦးေႏွာက္သည္ ေရတိုမွတ္သား ထားသည္ မ်ားကို ေရရွည္ မွတ္ၪာဏ္ အျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္း ေပးျခင္းျဖင့္ ေရတို မွတ္ၪာဏ္ ေနရာတြင္ အသစ္အသစ္မ်ား ထပ္မွတ္ ႏုိင္ေအာင္ ေနရာလြတ္ ဖန္တီးေပးသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ လူသားသည္ ႏိုးထလာ ေသာအခါ ေန႔သစ္တြင္ အသစ္အသစ္မ်ားကို ထပ္မံ သင္ယူ ႏုိင္သည္။ အိပ္စက္ျခင္းသည္ လူသားမ်ား ေန႔စဥ္ သင္ယူခဲ့သည္ မ်ားကို ေရရွည္စြဲၿမဲ မွတ္မိေနေအာင္ စီစဥ္ေပးသလို၊ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အသစ္အသစ္မ်ား ဆက္လက္ သင္ယူ ႏိုင္စြမ္းရွိ ေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ လူသားမ်ား စဥ္ဆက္ မျပတ္ တိုးတက္ေနေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးသည္။

အသက္ႀကီး သူမ်ား ေမ့လြယ္ျခင္းမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ နည္းသျဖင့္ ဦးေႏွာက္သည္ တစ္ေန႔တာ မွတ္သားထားသည္ မ်ားကို ေရရွည္ မွတ္ၪာဏ္ အျဖစ္ ေျပာင္းဖို႔ လံုေလာက္ေသာ အခ်ိန္မရ သျဖင့္ အေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ေရတို မွတ္ၪာဏ္ ေနရာတြင္သာ ဆက္က်န္ရွိသည္။ ေနာက္ တစ္ေန႔တြင္ ေရတို မွတ္ၪာဏ္သစ္မ်ား ထပ္၀င္လာေသာ အခါ အေဟာင္းမ်ားကို ေခ်ဖ်က္ ေနရာယူလိုက္ သျဖင့္ အေဟာင္းမ်ား ေပ်ာက္ သြားသည္။ အေဟာင္းမ်ားသည္ ေရတိုမွ လည္း ေပ်ာက္၊ ေရရွည္ မွတ္ဥာဏ္ သို႔လည္း မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ သျဖင့္ အသက္ႀကီး သူ၏ အသိမွ လံုး၀ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လူႀကီး အေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေမ့ေနတတ္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးလာ မွ လတ္တေလ ႀကံဳေတြ႕ထားရ သည္မ်ားကို အေမ့ဆံုး ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ႏွင့္ အရြယ္ေကာင္းစဥ္က မွတ္သား ထားသည္ မ်ားကိုကား မေမ႔။ အေၾကာင္း မွာ ထိုအရာမ်ား မွတ္သား ခဲ့စဥ္က ေရတိုမွ ေရရွည္မွတ္ၪာဏ္သို႔ ကူးေျပာင္းပို႔ ေဆာင္ဖို႔ ဦးေႏွာက္သည္ အခ်ိန္လံုေလာက္ စြာရခဲ့ေသာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ အရြယ္ေကာင္းစဥ္က ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္တည္း။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ လူႀကီးမ်ားသည္ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္း၊ အရြယ္ေကာင္းစဥ္က အေၾကာင္းမ်ားကို မေမ့ၾက ေသာ္လည္း မေန႔တစ္ေန႔က အေၾကာင္းမ်ား ကိုကား ေမ့ေနတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ဆဲလ္မ်ား

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မ်ားက ႂကြက္မ်ားနဲ႔ လုပ္ထားေသာ သုေတသန တစ္ရပ္အရ ဦးေႏွာက္၏ အပိုင္း တစ္ခုသည္ အိပ္စက္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ေသာ ဆဲလ္မ်ားပါ၀င္ေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ လူသားေတြ မွာလည္း အလားတူ ရွိေၾကာင္း ေနာက္မ်ား မၾကာမီမွာ ထပ္ေဖာ္ ထုတ္ေတြ႕ရွိ ျပန္သည္။ ဆက္လက္ ေလ့လာရာ အသက္ႀကီး လာေလ ထိုဆဲလ္မ်ား ပ်က္စီး ေလ်ာ့ပါး သြားေလ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အသက္ႀကီး လာေလ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္ နည္းလာေလ ဟူေသာ ျပႆနာကို ေကာင္းေကာင္း ေထာက္ျပႏုိင္ေသာ ေတြ႕ရွိမႈျဖစ္သည္။

သက္ေရာက္မႈကို သိႏုိင္ေစရန္ အသက္ (၆၅)အထက္ လူတစ္ေထာင္ျဖင့္ စမ္းသပ္ခဲ့ သည္။ ထိုသူမ်ား ေသဆံုးခ်ိန္အထိ ေလ့လာ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ သေဘာ တူညီခ်က္ ယူထားသည္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာခ်က္အရ အသက္ႀကီး လာေလ အိပ္စက္ျခင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ ဆဲလ္မ်ား ယိုယြင္းပ်က္စီးလာေလ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ဆဲလ္မ်ား ပ်က္စီးလာေလ အိပ္စက္မႈလည္း ယိုယြင္းလာေလ၊အိပ္စက္မႈ ယိုယြင္းေလ မွတ္ၪာဏ္လည္း မေကာင္းေလႏွင့္ အဆိုး သံသရာလည္ သြားသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

တစ္ေရးအိပ္

ညည ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းကို အစားထိုးဖို႔ အလြယ္ကူဆံုး နည္းလမ္းကား ေန႔လယ္ဘက္ တစ္ေရးအိပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေရးသာမက ႏွစ္ေရး သံုးေရး အဆင္ေျပသလို အိပ္စက္ႏိုင္သည္။ တစ္ေရး အိပ္ျခင္းသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ေစ ေသာ္လည္း အိပ္ေရး မ၀ျခင္းေၾကာင့္ ရီေ၀ ထိုင္းမိႈင္းမႈ ႏွင့္ ႏုံးခ်ိမႈ ကိုေတာ့ ကုစားေပးႏုိင္စြမ္း ရွိသည္။

အသက္ႀကီး လာသည့္ အခါ ကေလး တစ္ေယာက္လို ျပန္က်င့္ႀကံရမည္။ ေမြးကာစ ကေလး တစ္ေယာက္သည္ တစ္ႀကိမ္အိပ္လွ်င္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီထက္ ပိုမၾကာ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ အပိုင္း အပိုင္းေလးမ်ား ခဏခဏ အိပ္သည္။ ေပါင္းလိုက္လွ်င္ တစ္ရက္ကို နာရီ (၂၀)ေလာက္ထိ အိပ္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေလးႏွစ္သား ေရာက္ေတာ့ တစ္ရက္ အိပ္ခ်ိန္ (၁၂) နာရီေလာက္ ျဖစ္လာသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ ေရာက္ေတာ့ တစ္ရက္ (၉) နာရီ ေလာက္။ ထိုအတိုင္း အိပ္ခ်ိန္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လာရာ အသက္ (၃၅) ႏွစ္ခန္႔တြင္ တစ္ရက္ အိပ္ခ်ိန္ (၈)နာရီ၀န္းက်င္ ျဖစ္လာသည္။ အသက္ (၇၀) ခန္႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တစ္ရက္ (၇) နာရီခန္႔ အိပ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္သည္။ လူငယ္မ်ား ကဲ႔သို႔ တစ္ဆက္တည္း အိပ္မေပ်ာ္ လွ်င္ပင္ လူႀကီးမ်ား အေနျဖင့္ တစ္ရက္ လွ်င္ အိပ္ခ်ိန္ (၇) နာရီေလာက္ ျပည့္ေအာင္ အပိုင္းအပိုင္း ကေလးမ်ား အိပ္ျခင္းျဖင့္ ျဖည့္ရမည္။ ေန႔လည္ဘက္ တစ္ေရး ႏွစ္ေရးေလာက္ အိပ္ျခင္းက ျပည့္ေအာင္ ကူႏိုင္မည္။

သဘာ၀အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ အိပ္ပ်က္ပါက

အသက္ႀကီးလာလွ်င္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းသည္ ဦးေႏွာက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ သဘာ၀ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ႀကီးလို႔ ခံစားလာရေသာ ႂကြက္သား နာက်င္ျခင္း၊ စိတ္က်ျခင္း၊ စိတ္႐ႈပ္ျခင္း၊ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ အသက္ရွဴ လမ္းေၾကာင္း ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ပြားျခင္းတို႔သည္လည္း အိပ္စက္မႈကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးႏုိင္သည္။ ထိုအရာမ်ားကို သတိထား ကုစားျခင္းျဖင့္ အိပ္စက္မႈကို ထိခုိက္မႈ အနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အားျဖည့္ႏုိင္မည္။

သဘာ၀ေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္မႈႏွင့္ ေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္မႈကို ခြဲျခား မသိပါက ေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း ကိုပင္ သဘာ၀ေၾကာင့္ဟု ေရာမွတ္ကာ ကုသင့္တာ မကုစားဘဲ ေနမိတတ္ ၾကသည္။ အသက္ႀကီး၍ အဆစ္အျမစ္ ကိုက္ခဲ ေ၀ဒနာ ခံစားရသျဖင့္ ညည အိပ္ေရးပ်က္ျခင္းသည္ သဘာ၀ အတိုင္း အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းႏွင့္ မတူေၾကာင္း သိရမည္။ သို႔မွသာ အကိုက္အခဲ သက္သာေအာင္လုပ္ျခင္းျဖင့္ အိပ္စက္မႈ အရည္အေသြးကို တတ္ႏုိင္ သမွ် ျမႇင့္တင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

Ref: Why We Sleep Less As We Age (Business Insider)

The Messenger

မွ်ေ၀ရန္ :